Dit is het vierde album van het Franse jazz quartet Electric Vocuhila, de band werd in 2009, toen nog als duo gesticht in Berlijn als onderdeel van een coöperatie van muzikanten, inmiddels zijn ze met vier en maken onderdeel uit van het Capsul Collective gevestigd in Tours. Hun muziek is een mix van Afrikaanse klanken vermengt met de spiritualiteit van de muziek van Ornette Coleman. Je hoort de sebena uit Congo, de sungura uit Zimbabwe en ook de sapiky uit Madagascar die wordt gebruikt bij bijzondere gelegenheden zoals begrafenissen. De muziek noodt uit tot dansen door de dwingende ritmes, de groep is vooral gitaar gericht, behalve de el. gitaar van Boris Rosenfeld en de el.basgitaar van Francois Rosenfeld is ook het altsaxofoonspel van Maxime Bobo geënt op het geluid van de el. gitaar, Etienne Ziemniak zorgt voor de opzwepende drumroffels, Bobo is ook nog te horen op diverse orgeltjes (denk aan de Farfisa van Augie Meyers) en hij schreef de composities.

Uitermate vrolijke muziek waarin ik de altsax van Bobo prefereer boven zijn wat lang uitgesponnen orgelriedels. Ze zouden dit jaar een tournee maken naar Madagascar om daar samen te spelen met plaatselijke musici en vooral op zoek naar een vocalist, want dat zou deze aanstekelijke muziek wel enorm verrijken. Het titelnummer Palace gaat met de hoofdprijs weglopen door de diversiteit aan ritmes en ruige grunge geluiden die de gitaren uit de speakers laten knallen. Op korte afstand volgt het rustpunt op dit album”Tsatsaka” met alleen de altsax en overstuurde gitaar, heel sfeerrijk. Afsluiter “Sebene two” zet de beentjes weer in beweging, er is geen ontkomen aan met de rake klappen van Etienne. Deze muziek kunnen we prima gebruiken in deze sombere tijden, weg met de corona en de dansvloer op !

Jan van Leersum.